У зале
прадстаўлены палотны і малюнкі ў разнастайных жанрах: пейзаж, партрэт,
нацюрморт, монатыпія. Першымі
наведвальнікамі выставы сталі сябры і калегі, якія сказалі шмат цёплых слоў у
адрас сям’і Швайбовічаў. Галоўнае, што адзначалі ўсе прысутныя, — арыгінальнасць
тэхнікі і прафесіяналізм творцаў.
Увогуле, менавіта сорак гадоў таму, калі Капыль
рыхтаваўся да свайго 700-годдзя, вызначыўся лёс тады яшчэ маладых
мастакоў-афарміцеляў. Пасля заканчэння Мінскага мастацкага вучылішча імя
Глебава ў 1973 годзе, па ініцыятыве Капыльскага райкама партыі, Святлана і
Уладзімір былі размеркаваны ў Капыль, дзе ў той час адкрыўся філіял Мінскага
мастацка-вытворчага камбіната Мастацкага фонду БССР. Дзякуючы карпатлівай
рабоце творчых людзей населены пункт стаў набываць свой эстэтычны выгляд:
непаўторны інтэр’ер і экстэр’ер устаноў і будынкаў, пано, вітражы, аб’ёмная
пластыка — усё гэта стваралася на вачах у капылян. Але каб ажыццявіць тую ці
іншую задумку, кожны праект дружнага калектыву філіяла павінен быў прайсці праз
строгі кантроль Рэспубліканскага мастацкага савета ў г. Мінску. І капыльскім
мастакам-афарміцелям гэта ўдавалася. Пра іх высокі прафесіяналізм гаворыць і
такі факт: іх работы не раз экспанаваліся на выставах афарміцельскага мастацтва
ў сталіцы краіны. У 1993 годзе Святлана Канстанцінаўна і Уладзімір Піліпавіч
былі прыняты ў Саюз мастакоў Рэспублікі Беларусь як мастакі-афарміцелі.
Святлана Швайбовіч многа гадоў удзельнічала ў выставах
жанчын-членаў Саюза мастакоў Рэспублікі Беларусь. Яе непаўторныя карціны
экспанаваліся ў перасоўнай рэспубліканскай, шматлікіх абласных выставах
настаўнікаў выяўленчага мастацтва. І заўсёды аўтар твораў адзначалася за
арыгінальную тэхніку і прафесіяналізм. Паралельна з асноўнай работай яна
выкладала ў раённым Доме піянераў, а затым у Дзіцячай школе мастацтваў, дзе
працуе і зараз настаўнікам выяўленчага мастацтва вышэйшай катэгорыі. Штогод яе
вучні паступаюць у сярэднія спецыяльныя і вышэйшыя навучальныя ўстановы.
Уладзімір Швайбовіч захапляўся маляваннем эскізаў алоўкам
— партрэтаў, пейзажаў. Прычым, сюжэты часта былі выпадковымі. Асаблівае месца
на выставе займаюць работы, з героямі якіх
ён сустракаўся на вакзалах падчас паездак, у чэргах, на вуліцах, бачыў з
тэлевізійнага экрана. Шмат партрэтаў у экспазіцыі — гэта калегі “па цэху” і
простыя капыляне. Такіх малюнкаў у калекцыі Уладзіміра Швайбовіча назапасілася
каля тысячы.
Бясспрэчна, што выстава, якая будзе працаваць на працягу
месяца, не пакіне раўнадушнымі нікога з наведвальнікаў. Тым больш, што многія
работы цесна звязаны з капылянамі і горадам, які для Святланы і Уладзіміра
Швайбовічаў даўно ўжо стаў сваім, родным.
