16
лістапада адзначаецца 110-годдзе з дня нараджэння нашага земляка, вядомага
беларускага пісьменніка, заслужанага работніка культуры БССР, лаўрэата
Дзяржаўнай прэміі БССР, ураджэнца вёскі Труханавічы Яна Скрыгана (Івана
Аляксеевіча Скрыгана).
Ян
Скрыган — адзін з першапраходцаў беларускага нарыса як новага літаратурнага
жанру, і гэта малая форма стала ўзорам яго надзвычайна лінгвістычна багатай і
глыбока нацыянальнай творчасці.
З нагоды
юбілею знакамітага земляка запланаваны шэраг мера- прыемстваў. Так, 18
лістапада дэлегацыя Капыльшчыны прыме ўдзел у літаратурнай вечарыне «Час робіць
усё, што яму прыспявае», якая пройдзе ў Дзяржаўным музеі гісторыі беларускай
літаратуры.
Гэтымі
днямі ў Капыльскай раённай цэнтральнай бібліятэцы імя А. Астрэйкі разгорнута
выстава кніг пісьменніка, атрыманых у падарунак ад яго дачкі Галіны Скрыган.
Тут жа можна азнаёміцца з матэрыяламі інфармацыйнага дайджэста, папкі і
слайд-фільма, якія расказваюць пра жыццёвы і творчы шлях славутага земляка.
Таксама запланавана правядзенне літаратурнага прывітання «Ян Скрыган у поўных
імгненнях».
У
Каменскім ВПК д/с-СШ, дзе працуе экспазіцыя краязнаўчага музея, прысвечаная Яну
Скрыгану, пройдзе літаратурная дэкада. У яе рамках — тэматычна-інфармацыйная,
літаратурная гадзіны, вусны часопіс, прэзентацыя новай экскурсіі «Сямейны
партрэт Яна Скрыгана», а таксама даследчых работ навучэнцаў.
Ян
СКРЫГАН
ПЯРЭГАЛАГ
— Кожны раз, калі спяваюць «Русское поле» ці «Белая Русь», у мяне замірае
дыханне. Як многа ў гэтых песнях нечага вечна свайго, дарагога, роднага.
Так і не разумееш тайны слова. І музыкі. Як яны могуць несці ў
сабе цэлую бацькаўшчыну.
— Бог — гэта тое, у што верыш. Без бацькаўшчыны ў душы не
будзе ніякага Бога.
— Самыя дарагія мне мае дні, калі я хворы. Толькі тады я
паспяваю падумаць, што вельмі мала зрабіў, што ўсё тое, што трэба зрабіць, —
яшчэ наперадзе.
І хвалявацца гэтым, і перажываць. А ў творчым хваляванні можа
самыя высокія хвіліны.
— Кожны чалавек у некім пакідае ўспамін пра сябе. Хто быў
знаёмы, хто блізкі, хто любы — кожнага ў свет павяла свая дарога. Як жа не
хочацца думаць, што ў чыёй-небудзь памяці мог ты пакінуць горкі след.
— Паляванне. Рыбацтва. Колькі пра гэта напісана! А мне якраз
прычына падумаць, як многа чаго ў жыцці астаецца ня- здзейсненым.
З самых юначых гадоў марыў стаць паляўнічым, а ніколі не ўдалося
нават пахадзіць па лесе са стрэльбаю. Даўно чуў, што рыбацтва — найлепшы спорт
і найлепшы адпачынак, што, седзячы за вудаю, можна забыцца на ўсё на свеце, а я
нават не ведаю, як трэба закідваць тую вуду.
Ні на што не хапала часу.
А цяпер мару павандраваць па Беларусі. Каб сваім ходам дабрацца да
мясцін, дзе здабываюць нафту, дзе гадуюць найлепшыя сады, сеюць найлепшы лён,
дзе пяюць найгаласнейшыя песні.
Божа, якая гэта дабрыня — усюды самому быць, усё самому бачыць,
пачуць. У гэтым жа — бацькаўшчына!
