Відавочна,
што ў сферы сацыяльнай абароны выпадковых людзей няма. Яны там проста не
затрымліваюцца. З гэтай высновай цалкам згодна дырэктар Капыльскага
тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Святлана
Маліноўская, якой прысуджана высокае званне «Чалавек года Міншчыны 2017».
У гэтай прафесіі нельга быць
раўнадушным да патрэб іншых людзей. «Усе, хто працуе ў нашым цэнтры, — дзеліцца
Святлана Станіславаўна, — маюць схільнасць да самаахвяравання. І гэта дапамагае
вырашаць многія праблемы. А яшчэ ў нас вельмі згуртаваны, дружны калектыў, які
ўмее мэтанакіравана ісці ў вызначаным напрамку».
Святлана Маліноўская пачынала свой
прафесійны шлях пасля заканчэння педуніверсітэта дэфектолагам у Капыльскім
цэнтры карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі. А ў 2004 годзе, пасля
адкрыцця ТЦСАН, атрымала прапанову яго ўзначаліць. І вось ужо амаль паўтара
дзясятка гадоў не здраджвае абранай справе.
«Я хачу сказаць, што ў мяне былі
вельмі добрыя настаўнікі. Асабліва ўдзячна Валянціне Сямёнаўне Козіч, якая
вучыла мяне ўзаемаадносінам з людзьмі, арганізацыі работы, дапамагала
знаходзіць выйсце з самай, здавалася б, тупіковай сітуацыі, — адзначае Святлана
Станіславаўна. — І ўвогуле, у нашым раёне вельмі камфортна працаваць: ёсць усе
магчымасці для рэалізацыі любых праектаў. Магчыма, таму іх у нас так шмат.
Аднак мая глыбокая ўпэўненасць, што адзін кіраўнік, нават калі ён вельмі
здольны і мае вялікі вопыт, не зможа дасягнуць многага. Я лічу, што гэта
вялікае шчасце — мець такі працаздольны, таленавіты і мэтанакіраваны калектыў,
які створаны ў нашым цэнтры. Практычна кожны яго член мае сіндром выдатніка. А
гэта значыць, што ўсе справы мы імкнёмся рабіць толькі на вышэйшую адзнаку».
І гэта сапраўды так. Пра плённую
працу сведчаць заслужаныя ўзнагароды. Ужо два гады запар Капыльскі ТЦСАН займае
другое месца ў абласным сацыяльна-эканамічным спаборніцтве. Кіраўнік цэнтра
таксама мае высокія ўзнагароды: ганаровыя граматы Нацыянальнага сходу
Рэспублікі Беларусь, абласнога і раённага выканаўчых камітэтаў, абласнога
Савета дэпутатаў.
Капыльскі ТЦСАН сёння — гэта 165
супрацоўнікаў, на абслугоўванні якіх знаходзіцца амаль 9 тысяч чалавек. Тут
працуюць з рознымі катэгорыямі грамадзян: аказваюць дапамогу людзям сталага
ўзросту, інвалідам, шматдзетным сем’ям, сіротам… Вялікай папулярнасцю
карыстаюцца аддзяленні дзённага знаходжання для людзей пажылога ўзросту і
інвалідаў, суправа-джаемага пражывання.
У мінулым годзе прыняў першых
жыльцоў «Дом надзеі» для самастойнага сумеснага пражывання адзінокіх пажылых
людзей. Ён быў абсталяваны ў Грозаве. Сёння яго пастаяльцы ўжо раз’ехаліся па
сваіх дамах. Аднак будынак пуставаць не будзе. Плануецца, што ў пачатку лета
сюды будуць прыязджаць на тыдзень пажылыя гараджане, для якіх змена абстаноўкі
стане чымсьці накшталт канікул. Па словах Святланы Маліноўскай, магчыма, што такія
«змены» арганізуюць і для маладых людзей, якія маюць абмежаваныя магчымасці.
І такіх цікавых праектаў у ТЦСАН
шмат. Некаторыя з іх патрабуюць нейкіх матэрыяльных затрат, іншыя — толькі
ініцыятывы, якую неабходна падтрымаць і развіць. І гэта ў супрацоўнікаў і
кіраўніцтва цэнтра выдатна атрымліваецца.
Многія добрыя справы, якія
ініцыіруе гэта ўстанова, цесна звязаны з работай грамадскіх арганізацый, адну з
якіх — РА ГА «Беларускі саюз жанчын» — з красавіка 2011 года ўзначальвае
Святлана Маліноўская.
«Не думаю, што мне ўдалося б
столькі зрабіць, калі б я не адчувала пастаянную падтрымку з боку маёй сям’і, —
дзеліцца Святлана Станіславаўна. — Мы з мужам Аляксандрам вучым нашых дзяцей,
што сям’я — гэта аснова, гэта самае галоўнае. І яны вельмі нас радуюць сваімі
адносінамі да жыцця, да справы, якую выбралі. У большай ступені гэта датычыцца
дачкі Дар’і — студэнткі педуніверсітэта. Мы ганарымся яе поспехамі, яе жыццёвай
пазіцыяй. Малодшы Ілья яшчэ вучыцца ў пятым класе».
Згода і ўзаемапавага, якія пануюць
у сям’і Маліноўскіх, уплываюць і на іх захапленні, у ліку якіх — любоў да
падарожжаў, дача і многае іншае. Асобна стаіць яшчэ адзін напрамак творчасці,
які апошнія гады стаў вызначальным у баўленні вольнага часу для Святланы
Станіславаўны: яна шые лялькі. І хочацца спадзявацца, што наступіць той момант,
калі яе калекцыя стане прадметам захаплення для шырокага кола гледачоў.
Маргарыта
САКОВІЧ
