Упершыню я
пабываў у студэнцкім будаўнічым атрадзе ў далёкім 1975 годзе пасля першага
курса Беларускага дзяржаўнага інстытута народнай гаспадаркі, у якім вучыўся да
1979 года. Працавалі мы ў Заслаўі, калі будавалася Вілейска-Мінская водная
сістэма. На будатрадаўскай вопратцы, якую захоўваю і цяпер, намаляваны цагляная
кладка, узыходзячае сонца і літары ВМВС (Вілейска-Мінская водная сістэма).
Выконвалі ў асноўным
жалезабетонныя работы, па выхадных (адзін у тыдзень) — гулялі ў футбол,
наведвалі лазню. Пражывалі ў двух вагончыках, у якіх стаялі ложкі, а ў
трэцім была кухня. Ежу ў будатрадах гатавалі на месцы студэнткі-повары.
Галоўным інжынерам у Заслаўскай ПМК, куды мы былі прыкамандзіраваны, у
той час працаваў Мікалай Фёдаравіч Дамашкевіч, аб чым я даведаўся з яго
аўтабіяграфіі, калі ён займаў пасаду старшыні Мінскага аблвыканкама.
На наступны год пашчасціла
працаваць у будатрадзе на роднай Капыльшчыне, у вёсцы Пясочнае. Накіраваны мы
былі ў Капыльскую ПМК-84 трэста «Слуцксельбуд».
Будавалі агароднінасховішча, якое
больш за сорак гадоў без капітальнага рамонту і цяпер выкарыстоўваецца
сельгаспрадпрыемствам.
Прарабам у нас быў Уладзімір
Вароніч, якога капыляне ведалі і як добрага футбольнага арбітра. Са Слуцкага
трэста да нас накіравалі майстра, які навучаў нас і сачыў за якасцю работ, бо
многія студэнты не мелі навыкаў у будаўніцтве цагляных сцен. Тут я ў вучэбным
пункце трэста «Слуцксельбуд» атрымаў пасведчанне № 1752 аб допуску да
абслугоўвання грузапад’ёмных кранаў у якасці стропальшчыка, а таксама
пасведчанне № 28 аб прысваенні кваліфікацыі муляра трэцяга разраду. На роднай
Капыльшчыне я вельмі старанна працаваў. Камандзір атрада пры заканчэнні работ
даверыў як аднаму з лепшых байцоў буд-атрада апусціць сцяг з нагоды заканчэння
працоўнага семестра. Па выніках работы я таксама быў узнагароджаны граматай
Капыльскага РК ЛКСМБ (узначальваў Іван Уладзіміравіч Сакалоўскі) і Ганаровай
граматай ПМК-84.
А роўна 40 гадоў таму, у 1978
годзе, у складзе будатрада Беларускага дзяржаўнага інстытута народнай
гаспадаркі працаваў у Заходняй Сібіры, у Томскай вобласці, горад Стражавой. Там
за паўтара месяца з драўляных брусоў наш атрад узвёў 28-кватэрны жылы дом у два
паверхі і заклаў фундамент пад яшчэ адзін такі дом.
Гэтыя апошнія будатрадаўскія будні
мне асабліва запомніліся, засталося шмат фотаздымкаў. Пражывалі мы ў палатачным
гарадку для 1200 будатрадаўцаў з розных гарадоў і рэспублік Савецкага Саюза.
Яшчэ 400 студэнтаў з Азербайджана, якія будавалі дарогі, пражывалі за 4 км ад
нашага лагера. На яго тэрыторыі была агульная сталовая, дзе працавалі
повары з кожнага атрада. На танцпляцоўцы лагера кожную сераду, пятніцу, суботу
і нядзелю вечарам былі танцы, дзе іграў ВІА з Казанскага ўніверсітэта. За ўсе
танцы з кожнага студэнта ўзялі толькі па 50 капеек. На валейбольнай
пляцоўцы праводзіліся сяброўскія спаборніцтвы з азербайджанскімі студэнтамі.
Абавязак будатрадаў — праводзіць
дабрачынныя акцыі, канцэрты, сустрэчы з працоўнымі калектывамі. Паколькі горад
Стражавой на тую пару быў малады (15 гадоў і 15 тысяч насельніцтва), канцэрты і
сустрэчы з людзьмі мы праводзілі непасрэдна каля жылых дамоў, загадзя
размясціўшы аб’явы і ўзгадніўшы з мясцовым кіраўніцтвам. Пасля нашых
непрафесіянальных канцэртаў жыхары шчыра дзякавалі, а некаторыя, пачуўшы
беларускія песні, плакалі — яны былі беларусамі.
Цяпер, калі няма таго былога
Савецкага Саюза, усё роўна прыемна ўспомніць тыя часы, дарогу ў цягніку праз
такія непаўторныя прасторы вялікай краіны.
Канешне, студэнцкія будатрады і
камсамол непарыўныя. Камсамол іх нарадзіў, выхаваў і ганарыўся імі.
Уладзімір
БУРАК,
былы пазаштатны старшыня
рэвізійнай камісіі Капыльскай раённай камсамольскай арганізацыі
