На
кантролі бяспека кожнага з нас, і асабліва тых людзей, якія самі не заўсёды
належным чынам могуць надаць ёй увагу. Таму супрацоўнікі зацікаўленых службаў
дапамагаюць састарэлым, адзінокім і адзінока пражываючым людзям, шматдзетным
сем’ям знайсці і паправіць магчымыя недарэчнасці ў сістэме пажарнай бяспекі,
каб захаваць жыццё.
■ Ніне
Васільеўне Лабазевіч пра пажарную бяспеку расказваюць Андрэй Мацейка і Марыя
Матарас
На вуліцы зіма, надвор’е вымушае
нас рабіць сваё жыллё цёплым і ўтульным. А для гэтага неабходна печка або
якая-небудзь іншая сістэма ацяплення. Толькі патрэбна сачыць за яе станам.
Вёска
Мацкевічы. Сюды, каб дапамагчы жыхарам вызначыць недахопы, прыехалі
супрацоўнікі Капыльскіх ТЦСАН і РАНС. У доме Ніны Васільеўны Лабазевіч цёпла ад
добра напаленай печкі. Жанчына, нягледзячы на свой паважаны ўзрост (ёй ні многа
ні мала, а ўсе 85), сочыць за парадкам у хаце. Сыны жывуць далёка: адзін у
Самары, другі ў Мінску. Таму жанчына сама павінна надаваць больш увагі сваёй
бяспецы. І гэта ёй удаецца: аўтаномны пажарны апавяшчальнік спраўны, у добрым
стане і печка. Галоўны спецыяліст інспекцыі нагляду і прафілактыкі
Капыльскага РАНС Андрэй Мацейка яшчэ раз нагадвае асноўныя правілы пажарнай
бяспекі, дае бабулі рознакаляровыя лістоўкі на гэтую ж тэматыку.
Да дома Соф’і Іванаўны і Сямёна
Сільвестравіча Сямашкаў вядзе расчышчаная дарожка. У хаце ўсё таксама ў
належным стане. За парадкам дапамагае глядзець дачка падчас сваіх візітаў.
Спецыялісты Капыльскага ТЦСАН Таццяна Раковіч і Марыя Матарас цікавяцца, ці
назапасілі бабуля з дзядулем паліва, ці дапамагае ім сацыяльны работнік. На
ўсялякі выпадак на стале ў сям’і Сямашкаў застаюцца тэматычныя памяткі.
■ Марыя
Сцяпанаўна Лапотка з вёскі Мацкевічы прыветліва сустракае супрацоўнікаў
Капыльскага ТЦСАН і РАНС: у яе хаце ўсё ў парадку
Таксама ўсё добра ў хатах Марыі
Сцяпанаўны Лапоткі і Раісы Васільеўны Касцялей. Абедзвюм жанчынам ужо за 80,
таму сачыць за станам пячнога і супрацьпажарнага абсталявання ім дапамагаюць
дзеці.
Соф’я Іванаўна Міхалковіч — маці
воіна-інтэрнацыяналіста, які загінуў у Афганістане. За шклом сярод іншых — і
чорна-белы здымак Гена-дзя, якому назаўсёды так і засталося 20… Але за жанчынай
даглядаюць астатнія трое сыноў, дарэчы, будаўнікі, таму і печка, і электрычная
праводка, і АПА — усё ў належным стане.
Наведвальнікаў дома Малеяў сустракае
вясёлы сабачы брэх: гэта хатні гадаванец Муха радуецца гасцям. На сценах — шмат
фотаздымкаў сваякоў, амаль уся гісторыя сям’і. Тамара Аляксандраўна і Уладзімір
Уладзіміравіч ахвотна паказваюць печку, АПА, якія знаходзяцца ў кожным пакоі.
Словам, за сваёй бяспекай гаспадары сочаць старанна.
Хата Веры Андрэеўны Сямашкі, 1939
года нараджэння, — сапраўдны музей. Тут шмат рознакаляровых вышыванак і
чырвона-белых семежаўскіх «тканак». І не дзіва — жанчына нарадзілася ў названай
вёсцы, а рукадзеллю яе даўным-даўно навучыла матуля. На стале — выпускі «Слава
працы», якую Вера Андрэеўна выпісвае на працягу ўсяго жыцця і зараз чытае з
ахвотай.
— У газеце мне ўсё падабаецца,
шмат цікавых допісаў змешчана на яе старонках, — дзеліцца ўражаннямі бабуля.
Зноў-такі Андрэй Мацейка і
сацыяльныя работнікі нагадваюць пра асноўныя правілы пажарнай бяспекі, а каб
падчас розных надзвычайных здарэнняў пенсіянерка не разгубілася, даюць ёй
памяткі-кніжачкі.
І толькі так, наведаўшы кожную
хату, дзе жывуць людзі, якія патрабуюць да сябе ўвагі, можна прадухіліць
магчымасць розных здарэнняў. Агонь бесклапотнасці не даруе.
Дзіяна
ТКАЧЭНКА
