Газету «Слава працы»
амаль не трымаў у руках да выпадкова купленага ў капыльскім кіёску
«Белсаюздруку» святочнага нумара 27 кастрычніка 2018 года.
Былому сакратару камітэта камсамола ў
«абаронцы» (прамысловасць па выпуску ваеннай абарончай тэхнікі) кінулася ў
вочы: «Да 100-годдзя ВЛКСМ». На першай паласе перадрукаванага нумара за 29
кастрычніка 1963 года пад здымкам сярод прозвішчаў дзесяцікласнікаў Цімкавіцкай
школы ўбачыў:
А. Семяновіч. Шурык! Цудоўны
сябар-першакласнік з вёскі Доўгае, з якім лёс разлучыў пасля заканчэння трэцяга
класа.
Завітаў да галоўнага рэдактара Марыі
Уладзіміраўны Шэінай. Станоўча ўразілі адносіны кіраўніка і ўсіх супрацоўнікаў
газеты. Выпісаў раёнку на два месяцы ў сталіцу. Якая яна паўсядзённая? Цікава
чалавеку, які ў дзяцінстве жыў на Капыльшчыне. Дзякуй Маргарыце
Саковіч за падарунак — пашыраныя інфармацыі: «Пакінуў свой след на
Капыльшчыне», «Самаахвярнасць сям’і Лушчыцкіх». Жадаю поспехаў вучню 11 класа з
Салігорскага раёна Данілу Міхаленю. Проба «пяра» ў замалёўцы «Дом з чырвонай
зорачкай» спадабалася. За разнажанравыя літаратурныя матэрыялы: «Каменные дети,
или Несколько картин из жизни Нины Калесник», «праз усё жыццё любоў пранеслі»,
«Жыццё, прысвечанае людзям», «Заззялі факелы Цароў — факелы жыцця», «Вайна і
мір Кацярыны Дзятловіч» — дзякуй, даражэнькая Дзіяна Ткачэнка, за асалоду, якую
Вы падарылі падпісчыку, чалавеку сталага ўзросту. Кранальны аповед пра
чалавека, якога помню з ранняга дзяцінства, — Кацярыну Яфімаўну Дзятловіч
—нагадаў пра асабістае дзяцінства…
…Вяртаючыся зімою позна вечарам з працы ў
кароўніку ў невялікую хату, удава-салдатка з вялікаю пяшчотаю расказвала нам,
чатыром падрастаючым дзеткам, пра дзвюх худзенькіх, амаль дзяўчынак, былых
вязняў нямецкага канцлагера Кацярыну Дзятловіч і яе сяброўку. Выпускніцы
тэхнікума жылі на кватэры, іншым разам прыходзілі ў Агароднікі на ферму. Праз
пэўны час Каця сваё дзявочае прозвішча змяніла на мужава ды стала жыць у
Агародніках. У кастрычніку 1964 года разам з яе мужам Сяргеем Іванавічам у
мацярынскай хаце, дарэчы, якая ў якасці лецішча захоўваецца мною, малодшым, як
памяць пра ўсю сялянскую сям’ю, праводзілі мяне ў Савецкую Армію. Прыязджаючы ў
вёску, партыйнаму сакратару ў «абаронцы» было прыемна чуць пра поспехі
партыйнага сакратара саўгаса «Цімкавіцкі» Кацярыны Дзятловіч.
Так, святы сяляне добра арганізоўвалі.
Аднойчы разам з блізкім сябрам маёрам абласной міліцыі Анатолем Макаравічам
Лапоткам удзельнічалі ў «Дажынках». Зараз, бываючы на рыбалцы на Мажскай
запрудзе каля вёскі Доўгае, прыемна ўспамінаю былое кустоўе ды
настольнікі-самабранкі з рознымі сялянскімі прысмакамі…
Знаёмства з газетай прынесла хвіліны
задавальнення. Жаданне быць падпісчыкам надалей захавалася.
Уладзімір МАРОЗ,
г. Мінск
