На прыём да людзей у белых халатах дзеці не вельмі любяць хадзіць. Але гэтага доктара хлопчыкі і дзяўчынкі заўсёды наведвалі без унутранага халадка. Добрая шчырая ўсмешка лекара-педыятра педыятрычнага аддзялення паліклінікі Капыльскай ЦРБ Людмілы Рымашэўскай размяшчала да сябе і размяшчае зараз як маленькіх пацыентаў, так і іх бацькоў.
Да доктара Рымашэўскай хадзілі яшчэ мы, дзеці з далёкіх 70-х. Я не памятаю, каб Людміла Мікалаеўна калі-небудзь павысіла голас або па нейкай прычыне адмовілася кансультаваць. Заўсёды ласкава, углядаючыся мудрымі вачыма ў твар дзіцяці, яна гутарыла з намі на роўных. І атрымлівалася ў яе гэта шчыра, добразычліва. Патрэбнае слова знаходзілася да кожнага таты, да кожнай мамы. А правільна прызначанае лячэнне, роўна як і добрае слова, дапамагала ачуняць хутчэй.
– Прафесія медыка – самая паважаная прафесія ўсіх часоў, – сёння ўпэўнена Людміла Мікалаеўна. – І ў той жа час – самая адказная, бо ад таго, як паставіш дыягназ, якое лячэнне вызначыш, залежыць жыццё чалавека.
... Лячыць Людміла любіла з дзяцінства. Першымі пацыентамі былі лялькі, медзведзяняты, зайчаняты. Менавіта прафесія лекара для яе заўсёды ставілася ў прыярытэт. Таму, скончыўшы Пацейкаўскую СШ, яна, звычайная вясковая дзяўчынка, у 1967 годзе лёгка паступіла ў Віцебскі дзяржаўны медінстытут на лячэбны факультэт. З будучым мужам, выхадцам з в. Кацельнікі, пазнаёмілася яшчэ падчас вучобы ў школе, таму пасля замужжа і заканчэння інстытута працаваць і жыць прыехалі на радзіму.
Спецыяльнасць Людміла атрымала як тэрапеўт, але месца, адпаведнага спецыялізацыі, у Капыльскай бальніцы не было. Прапанавалі папрацаваць «дзіцячым» лекарам. Так часовая праца стала той адзінай і на ўсё жыццё.
- Пачынаць заўсёды бывае страшна, - ледзь задумваючыся, успамінае Людміла Мікалаеўна. – А тым больш - лячыць дзяцей. Але мне пашанцавала, таму што побач былі вопытныя калегі. Напрыклад, шмат падказвала загадчыца дзіцячым аддзяленнем Тамара Астроўская. А медсёстры! Галіна Раеўская, Надзея Нікалаеня - на іх заўсёды можна было пакласціся і абаперціся.
Працы Людміла Рымашэўская аддавала калі і не ўсе сілы і час, то большую іх частку. А ўвагі патрабавалі і свае дзеці Алена і Валодзя. Аднак нягледзячы на пастаянную мамчыну занятасць хлопцы добра вучыліся, ды і з паводзінамі клопатаў не было.
Дзяцей на ўчастку ў 70-80-х гадах ХХ стагоддзя было нашмат больш, чым цяпер. Адных малых да года - не менш за 50. У абавязкі лекара ўваходзіў патранаж нованароджаных і здаровых дзяцей, прыём, а затым лячэнне і назіранне да выздараўлення, наведванне хворых рабят на даму. Паспрабуй накарміць цэнтральныя шматпавярхоўкі! А потым па начах дома, калі муж і дзеці ўжо салодка спалі, даводзілася запаўняць шматлікія медыцынскія карткі.
Сёння на прыём да доктара Рымашэўскай яе былыя пацыенты прыводзяць ужо сваіх дзяцей і ўнукаў. А сустрэўшы на вуліцы, абавязкова павітаюцца. Кожны з іх з удзячнасцю ўспамінае сваё лячэнне ў доктара Рымашэўскай.
На працягу апошніх сямі гадоў Людміла Мікалаеўна дапамагае не хварэць выхаванцам ясляў-сада № 6 г. Капыля і Цэнтра карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі Капыльскага раёна. Калі трэба, прызначыць фізіятэрапію, ультрафіялетавае апрамяненне рота, носа, парафін або масаж.
- Я вельмі люблю дзяцей і рада, што маё жыццё склалася менавіта такім чынам, - усё з той жа, з дзяцінства знаёмай, добрай усмешкай кажа Людміла Мікалаеўна. - Мне заўсёды ўдавалася знайсці падыход да кожнага малога. То камусці шпатэль прапаную пагуляць, то «трубачку» дам паглядзець. А яшчэ раней купляла аскарбінкі і давала дзiцяцi вітамінку - з дазволу мамы, вядома. Аднойчы прыходзіць хлопчык, паслухала я яго, а ён і кажа: «а аскарбінкі дзе?» Дзеці - вельмі даверлівыя і непасрэдныя. Іх нельга падманваць.
Шлях медыка абраў старэйшы ўнук Павел. У дзяцінстве хлопчык любіў прыйсці да бабулі і назіраць, як яна працуе. А пасля 9 класа, калі стала пытанне выбару, цвёрда заявіў: «Буду лекарам». Сёння юнак - студэнт Гродзенскага медыцынскага ўніверсітэта.
Дзіяна Ткачэнка
Крыніца http://www.kopyl.by
