ВАЙНА ПАРУШЫЛА ЎСЕ ПЛАНЫ
Свой адлік гэта слаўная дынастыя вядзе з 1949 года, калі ўрач-лячэбнік Зінаіда Лявонцьеўна Шахлевіч пачала працоўны шлях у Бабаўнянскай сельскай участковай бальніцы, куды трапіла па накiраваннi. У тым далёкім 1941 годзе, калі пачалася Вялікая Айчынная, Зінаіда толькі скончыла школу і рыхтавалася стаць урачом. Вайна разбурыла мірнае жыццё, парушыла ўсе планы. Нягледзячы на тое, што дзяўчына вырасла ў сям'і педагогаў, з дзяцінства марыла быць урачом: лячыла сваіх кужэльных лялек, рабіла ім уколы. Напад нямецка-фашысцкіх захопнікаў і часовая акупацыя Беларусі спынілі дзейнасць медыцынскай установы адукацыі. Але ў 1943 годзе Мiнскі медінстытут аднавіў сваю працу ў Яраслаўлі, а ў кастрычніку 1944-га вярнуўся ў Мiнск. Менавіта туды і паступіла дзяўчына.
Зінаіда і Уладзімір Дварэцкія, 50-я г. ХХ ст.
Пазней Зінаіда Лявонцьеўна ўспамінала: «Яшчэ бамбілі Мінск, а ў першым корпусе медінстытута, дзе зараз знаходзіцца будынак Упраўлення метрапалітэна, студэнты расчышчалі і падрыхтоўвалі сабе месца для вучобы. Мы былі маладыя, поўныя энергіі і дзіўнай мужнасці. Гады вучобы праляцелі хутка, і ў 1949 годзе адбыўся першы пасляваенны выпуск урачоў»
На Капыльшчыне Зінаіда сустрэла выпускніка Бабруйскай фельчарска-акушэрскай школы Уладзіміра Дварэцкага - свой лёс. Дарэчы, і прапанову будучай спадарожніцы жыцця хлопец зрабіў... у Бабаўнянскай сельскай участковай бальніцы, дзе яны ўпершыню і пазнаёміліся. А Зінаіда адказала доўгачаканае: «Так!».
Маладых медработнікаў вяскоўцы любілі і паважалі, бо тыя ніколі не адмаўлялі ў дапамозе, заўсёды цікавіліся здароўем пры сустрэчы, падбадзёрвалі і жартавалі, калі станавілася дрэнна. Вось так і працавалі бок аб бок: зусім не падазраючы, што іх малодшы сын, яго жонка, а ў будучыні і ўнукі працягнуць дынастыю.
СПАДЧЫННАЯ РАМЯСТВО
Гледзячы на бацькоў, у медыцыну пайшоў і Уладзімір, які стаў лекарам-стаматолагам-артапедам зубапратэзнага аддзялення Капыльскай ЦРБ. Пасля заканчэння Лясноўскай сярэдняй школы паступіць у медыцынскі інстытут было цяжка. Аднак для юнака, натхнёнага прыкладам бацькі і маці, гэта апынулася па сілах. Тут і пазнаёміўся з будучай жонкай Аксанай. Пажаніліся - гэта была любоў з першага погляду. Неўзабаве нарадзілася дачка Святлана.
Пасля навучання ў інтэрнатуры за дзень да размеркавання Валодзя атрымаў сумную вестку пра тое, што ад інсульту раптоўна памёр бацька. У тым, што варта вярнуцца на Капыльшчыну, не сумняваўся, бо трэба было падтрымаць маму. Інтэрнатуру праходзіў у Салігорску. Менавіта гэта практыка стала для маладога спецыяліста сапраўднай школай ведаў: дзякуючы наймацнейшым спецыялістам ён змог спасцігнуць дасканала вопыт і тэарэтычны, і практычны.
- Пра вучобу ў медыцынскім інстытуце - толькі цёплыя ўспаміны, нягледзячы на тое, што ў першыя гады было асабліва складана, - кажа Уладзімір Уладзіміравіч. —Калі ў 1981 годзе скончыў медінстытут, у палітычных адносінах гэта быў час халоднай вайны паміж СССР і Амерыкай. Таму нас на выпадак вайны рыхтавалі па ўзмоцненай праграме: выпускнікі яшчэ ўсе ішлі і ваенна-палявымі хірургамі. Падрыхтоўка была наймацнейшая, глыбока вывучалі фундаментальныя прадметы, але, дзякуй богу, усё абышлося і ваяваць не прыйшлося. Праз чатыры гады пасля таго, як адпрацаваў у зубапратэзным аддзяленні Капыльскай ЦРБ, мяне прызвалі ў войска. Трапіў на Далёкі Усход, дзе быў лекарам агульнай практыкі.
Маладому лекару прапаноўвалі працаваць і ў абласным цэнтры, і ў іншых гарадах, але доктар усё ж вырашыў застацца ў глыбінцы.
- Я лічу, што прафесію трэба любіць, выбіраць душой і сэрцам, а не быць «выпадковымі людзьмі», тым больш у медыцыне, — упэўнены Уладзімір Уладзіміравіч. - Ды і як увабраць з малаком маці нешта іншае, як не гэта пакліканне, калі і бацькі-медыкі, чый працоўны стаж у суме складае 76 гадоў. Галоўнае заўсёды для мяне было - не нашкодзіць! Гэта першая запаведзь медыцынскага работніка. А яшчэ - прыстойнасць і сумленнасць.
СПАДАРОЖНІЦА І КАЛЕГА Ў АДНОЙ АСОБЕ
З працай у галіне медыцыны лекар-стаматолаг-тэрапеўт стаматалагічнага аддзялення паліклінікі Капыльскай ЦРБ Аксана ДВАРЭЦКАЯ знаёма з ранняга дзяцінства. Прызнаецца, што не бачыла нічога іншага вакол сябе, толькі медыцыну, бо яе мама працавала старэйшай аперацыйнай медсястрой у хірургічным аддзяленні Зембінскай участковай бальніцы Барысаўскага раёна.
- З Уладзімірам мы пазнаёміліся, калі разам вучыліся ў медінстытуце: я толькі паступіла, а ён ужо быў на другім курсе — кажа Аксана Іванаўна. - Ужо больш за сорак гадоў не перастаю захапляцца яго чалавекалюбствам і добрым стаўленнем да людзей. Яго ўчынкі заўсёды для мяне красамоўней і даражэй любых падарункаў. Галоўнае ў прафесіі - гэта цярпенне. Таму што праца з людзьмі прадугледжвае ў першую чаргу стрымліванне эмоцый і, вядома ж, прафесіяналізм. З калегамі працуем у цесным узаемадзеянні, пры неабходнасці - дапамагаем і падтрымліваем. І я ўпэўнена, што ёсць рэчы, якія закладзены на генетычным узроўні. Мы можам гэтага нават не ўсведамляць, а яны граюць вырашальнае значэнне ў нашым жыцці. Я нідзе сябе больш не бачу, як толькі ў медыцыне - гэта маё жыццё, маё пакліканне.
ПА СЛЯДАХ БАЦЬКОЎ
Нядзіўна, што ў сям'і, настолькі закаханай у сваю прафесію, дачка Святлана таксама вырашыла пайсці па слядах бацькоў і паступіла ў тую ж ВНУ, дзе калісці вучыліся бацькі. Два гады па мэтавым накiраваннi адпрацавала ў Капылі педыятрам, затым - пазаштатным дзіцячым алерголагам Мінскай абласной дзіцячай клінічнай бальніцы. Зараз працуе прадстаўніком па г. Мінску сусветна вядомай фармацэўтычнай кампаніі.
Святлана ДВАРЭЦКАЯ
Сёння ў Дварэцкіх падрастае васьмігадовы ўнук Дзмітрый, які ўжо праяўляе цікавасць да медыцыны. І хоць аб будучай прафесіі яму думаць пакуль ранавата, але першыя дзіцячыя мары ў яго ўжо ёсць.
Унук Дзмітрый праяўляе цікавасць да медыцыны
- Калі яму было пяць, то ён рабіў уколы ў пледы. Як пасталеў, далі яму фанендаскоп. На дачы ёсць дзіцячы домік, а на ім надпіс: «Доктар Дварэцкі». Вы б бачылі, як горда ён там распісаўся і цвёрда сказаў, што хоча як бабуля, дзядуля і мама стаць доктарам! Як гаворыцца, час пакажа, але калі ўнук сапраўды вырашыць стаць урачом - мы не супраць — аднадушныя Дварэцкія.
МЫ - РАЗАМ
Нейкіх асаблівых прафесійных сакрэтаў поспеху ў гэтай сямейнай дынастыі няма. Дварэцкія проста кажуць, што з самага ранняга дзяцінства бачылі прыклад бацькоў, якія добра і сумленна рабілі сваю працу. Часцяком яшчэ дзецьмі праводзілі шмат часу ў іх на працы. Не забыцца Уладзіміру і раённыя спаборніцтвы санітарных дружын, куды бацька пастаянна браў сына з сабой.
Сямейныя святы ператвараюцца ў сапраўдныя медсаветы: размовы за сталом часта згортваюць на прафесійную тэму. А калі ў дачкі ўзнікае складанае пытанне па працы, заўсёды ёсць да каго звярнуцца па параду. Дарэчы, Дварэцкія разам ужо больш за 40 гадоў. А калі лічыць студэнцкую дружбу, то значна больш. Іх трывалыя адносіны будуюцца на абсалютнай павазе і даверы. У гэтай сям'і ўсе разумеюць адзін аднаго не тое што з мімалётнага погляду, а нават з паўслова. Маюць зносіны вельмі лёгка. Пры гэтым ім не чужыя тонкі гумар і здаровая іронія. Дарэчы, галава сямейства любіць яшчэ рыбалку і паляванне, а яго спадарожніца - спяваць. Яе меладычны голас вядомы шматлікім капылянам, бо калісці яна выступала на раённай сцэне. Цяпер гаспадыня любіць напяваць вядомыя песні ў коле сям'і за святочным сталом.
Таццяна БОХАН
Крыніца http://www.kopyl.by
