Наша гутарка з Арцёмам Мікалаевічам атрымаўся жывой і цікавай. Пры ўсёй бачнай строгасці пракурор апынуўся лёгкім і прыемным у зносінах чалавекам.
Нарадзіўся будучы пракурор у Мiнску, там жа хадзіў у школу.
— А школа, між іншым, была з экалагічным ухілам, — дзеліцца ўспамінамі Арцём Ляўша. - І я калісьці хацеў стаць натуралістам, вывучаць жывёл, прыроду і займацца прыродазнаўствам.
Аднак лёс яго прафесійнай дарогi павярнуў зусім у іншы бок. Дзіцячая мара і прафесія ў дарослым жыцці разышліся. Мусіць, прычынай гэтаму стаў пераход у інфармацыйна-эканамічную гімназію. І ўжо тады будучы пракурор стаў задумвацца аб тым, што нядрэнна б акрамя азоў эканомікі ведаць і юрыспрудэнцыю. Навука спадабалася і зацягнула, хацелася пазнаваць гэтую сферу ўсё больш і больш. Таму і выбар будучай альма-матэр відавочны — становіцца студэнтам юрыдычнага факультэта Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта.
- Калі быў на другім курсе, адзін з выкладчыкаў парэкамендаваў вывучаць не толькі тэорыю, а паспрабаваць знайсці спосабы заняцца практыкай, - распавядае Арцём Мікалаевіч. - І я прыслухаўся. Так лёс звёў мяне з пракуратурай. Я з задавальненнем туды прыходзіў, мяне ўводзілі ў курс справы, давалі чытаць матэрыялы. З таго часу я ўжо дакладна для сябе вырашыў: пайду па накіраванні пракурорскай дзейнасці.
На чацвёртым курсе прадпрымальны студэнт, маючы нядрэнны сярэдні бал, збірае ўсе характарыстыкі і дакументы і становіцца грамадскім памочнікам у органах пракуратуры, што дае яму вельмі добрую дапамогу як у тэарэтычных, так і ў практычных навыках.
Таму на першым месцы працы ў Капыльскім раёне, куды Арцём Мікалаевіч адразу прыйшоў стажорам, увайсці ў курс справы было значна прасцей, бо працу ён ужо ведаў, як кажуць, знутры.
У Капыль ехаў з лёгкім сэрцам, прызнаецца, што хацелася самастойнасці, бо да гэтага жыў з бацькамі. Пры падачы заявы для размеркавання ўказаў прыярытэтнае месца для размеркавання - пракуратуры Мінскай вобласці, а вось які раён - не важна. Можа, трошкі складана было адаптавацца да зусім новых умоў, але гэта толькі загартавала характар, тым больш калектыў прыняў вельмі цёпла.
Пасля стажыроўкі Ляўша быў прызначаны на пасаду старэйшага памочніка, далей — намесніка пракурора нашага раёна.
Праца ў пракуратуры ў асноўным папяровая, аднак ёсць і іншы бок — зносіны з людзьмі, іх падзяка, дзеля іх «дзякуй» можна горы згарнуць.
— Не скажу, што ў пракурораў не бывае выхадных… Яны ёсць, але нават дадому ты нясеш думкі аб працы, — расказвае Арцём Ляўша. - Пралічваеш, аналізуеш, плануеш наступны дзень. Я не навучыўся аддаляцца ад працы. Яна заўсёды ў думках са мной, бо вырашаць праблемы даводзіцца ўвесь час. Мая праца - гэта мой лад жыцця. Нягледзячы на ўсе тонкасці і складанасці, упэўнены: калі ты атрымліваеш задавальненне ад працы - у цябе ўсё атрымаецца!
Нягледзячы на ўсю складанасць і напружанасць працы людзей у пагонах, Арцём Ляўша з задавальненнем дзеліцца прыемнымі момантамі, якія пакінулі след у памяці. Адзін з такіх адбыўся нядаўна. Пару месяцаў таму ягоны калега быў на мерапрыемстве ў сярэдняй школе №3 г. Капыля. І адна са школьніц, вучаніца восьмага класа Дар'я Калодзіч, падарыла свой малюнак. На карціне - новы будынак, куды пракуратура пераехала год таму. Гэты малюнак захавалі, мала таго, зараз ён упрыгожвае асноўны вестыбюль. Дашу запрасілі на экскурсію ў пракуратуру, расказалі і паказалі сутнасць працы, уручылі падарунак. Па словах дырэктара школы Вадзіма Салаўя, дзяўчынка збіраецца звязаць сваё далейшае жыццё з юрыспрудэнцыяй. Прыемна, калі атрымліваецца зацікавіць маладых людзей.
— Асабліва запамінаюцца выпадкі, калі ты разумееш, што ўдалося дапамагчы чалавеку, — працягвае размову Арцём Мікалаевіч. - У маёй практыцы такія былі. Раскажу аб адным. На ўліку ў РАУС стаяла жанчына, якая вядзе асацыяльны лад жыцця. Яна - абавязаная асоба, пазбаўлена бацькоўскіх правоў. З ёй было праведзена шмат прафілактычных гутарак, укладзена нямала сіл і нямала патрачана нерваў. Мусіць, на пальцах адной рукі можна пералічыць, калі я бачыў яе ў цвярозым стане. І вось пасля адной з такіх гутарак нешта ў яе свядомасці перавярнулася. Яна паабяцала, што больш мы аб ёй з дрэннага боку не пачуем. І абяцанне сваё стрымала. Кінула піць, прывяла сваё жыццё ў парадак, зараз працуе і жыве ў нармальных умовах. Дзеці маці даравалі, прынялі. У такія моманты разумееш, што ўсё, што ты робіш - не дарма. І нават калі дапаможаш хаця б аднаму знайсці свой правільны шлях — гэта дарагога каштуе.
Крысціна ЖАГОЛЬ
Крыніца «СП»
