Усе ўзнагароды знакамітага спартсмена захоўваюцца ў яго маці Вольгі Іванаўны Сыман. Жанчына часта ўзгадвае пра дзіцячыя гады малодшага сына, які ўжо ў трохгадовым узросце вучыўся ездзіць на лыжах. А прывіваў любоў да спорту яго бацька Валянцін Уладзіміравіч.
- Мой бацька займаўся лыжным спортам, - кажа Аляксандр Сыман. - Ён і мне з братам прывіваў любоў да здаровага ладу жыцця. Памятаю, як мы ўтрох з бацькам і старэйшым братам Алегам хадзілі на лыжах у паходы. Гэта, відаць, і паўплывала на мой далейшы выбар.
- Калі Сашка пайшоў у школу, яго цікавасць да лыжнага спорту не знікла, - успамінае Вольга Іванаўна. - Ён звяртаўся пасля школьных заняткаў, хутка еў, рабіў урокі і бег на трэніроўкі. Пасля ледзь-ледзь прыходзіў дадому, вячэраў і адразу ж бег на прыдамавую пляцоўку гуляць у хакей. Гэтыя два віды спорту для яго былі самымі любімымі.
Першым трэнерам Аляксандра Сымана па лыжных гонках стаў Іван Паўлавіч Кажамякін. Аднойчы на яго трэніроўкі прыйшоў трэнер па біятлоне Аляксандр Уладзіміравіч Ісаеў, які адбіраў дзяцей для спартыўнай секцыі. Сярод усіх хлопцаў ён заўважыў Сашу. Так трэнер са згоды бацькоў адвёз хлопца ў Раўбічы на стрэльбішча, каб паглядзець, ці атрымаецца ў яго займацца гэтым відам спорту. Інтуіцыя інструктара не падвяла, бо з самага пачатку юнак паказаў упартасць і імкненне да перамогі. І з таго часу яго трэнерам па біятлоне быў Аляксандр Ісаеў.
■ Аляксандр Ісаеў, Аляксандр Сыман і Людміла Жукава
- Складана не адзначыць тых людзей, якія паўплывалі на мой лёс як спартсмена, - дапаўняе Аляксандр Сыман. - Гэта Іван Паўлавіч Кажамякін і дырэктар дзіцячай юнацкай спартыўнай школы Людміла Мікалаеўна Жукава. Яна вельмі шмат душы ўкладала ў сваю працу, дзяцей. Ну і, вядома ж, чалавек, які прывіў мне любоў да лыжнага віду спорту і выхоўваў мяне - Аляксандр Уладзіміравіч Ісаеў. Ён заўсёды быў як бацька, сачыў за мной нават тады, калі я быў у школе алімпійскага рэзерву, заўсёды падказваў, падтрымліваў і гэта вельмі адчувалася. Хачу адзначыць, што ён вызначыў лёсы многіх дзяцей, якія займаліся лыжным спортам у Капыльскім раёне.
У 11 гадоў Аляксандр Сыман застаўся без бацькі. Усе клопаты ляглі на плечы маці. Але яна ведала, што сыну трэба ўвесь час трэніравацца. Вольга Іванаўна вельмі добра запомніла словы мужа: «Оля, дапамажы яму, магчыма гэта яго будучыня». Нягледзячы на матэрыяльныя цяжкасці маці цвёрда і ўпэўнена падтрымлівала Аляксандра. Так, у 8 класе будучы спартсмен паступіў у Рэспубліканскае дзяржаўнае вучылiixf алімпійскага рэзерву г. Мінска.
Першыя перамогі Аляксандра Сымана былі на раённых спаборніцтвах, затым абласных, рэспубліканскіх.
- Заўсёды было прыемна дасягаць вынікаў, станавіцца першым або займаць прызавыя месцы, - працягвае знакаміты зямляк. - Ад ўзроўню да ўзроўню бачыш, што ты расцеш, а самае галоўнае - усё атрымліваецца. Імкнешся далей. Крок за крокам рухаешся да сваіх мэт, якія фармаваліся паступова, калі быў у вучылішчы алімпійскага рэзерву, затым у вышэйшай школе спартыўнага майстэрства ў зборнай камандзе. Тады разумееш, да чаго рухаешся - да алімпіяды, Чэмпіянату свету. І кожны раз перамогі прыносілі радасць ад сумесна праведзенай працы.
- Самыя каштоўныя моманты - гэта тыя, калі праходзілі спаборніцтвы на Радзіме, - працягвае Аляксандр. - У 2004 годзе, на Чэмпіянаце Еўропы па біятлоне ў Раўбічах, я выйграў спрынтарскую гонку. Была вялікая колькасць балельшчыкаў, якія прыйшлі падтрымаць нас. Для іх удвая прыемна, што перамагалі беларусы. Прыемна выйграваць на Радзіме і дастаўляць радасць балельшчыкам, родным і блізкім людзям, каб яны ганарыліся беларускімі спартсменамі, якія перамагаюць на міжнародных спаборніцтвах. Мне пашанцавала з трэнерамі. Са мной былі выдатныя педагогі, інструктары, якія шмат чаму мяне навучылі. Ну і, канешне ж, асабістая матывацыя. Упартасць, праява характару, пастаянная карпатлівая цяжкая праца, якая ў маштабах жыцця расцягваецца на дзесяцігоддзі для дасягнення поспеху.
У 2011 годзе Аляксандр завяршыў спартыўную кар'еру.
– У кожнага спартсмена настае перыяд, які вызначае, варта далей выступаць ці не, – як бы падводзіць вынік трохразовы чэмпіён Універсіяд. - Гэта натуральны працэс. Век спартсмена і пік вынікаў нядоўгі, ён не можа быць па прыродзе доўгім, таму што заўсёды надыходзіць уздым і перыяд самых высокіх вынікаў. У маім выпадку надышоў час, калі трэба было саступаць дарогу іншым спартсменам. Я не паказваў такіх высокіх вынікаў, як хацеў бы. Натуральна, было вырашана скончыць спартыўную кар'еру. Пазней працаваў трэнерам нацыянальнай каманды па біятлоне, дзе змог перадаць свой вопыт і веды маладым хлопцам.
У цяперашні час на працягу трох гадоў Аляксандр Сыман займаецца ўпраўленнем Маскоўскай камерцыйнай кампаніі. Час ад часу прыязджае ў Капыль.
Сваім сынам Назару (19 гадоў) і Радзіёну (7 гадоў) знакаміты бацька прывівае любоў да спорту з самага дзяцінства.
Будучым спартсменам Капыльшчыны Аляксандр Валянцінавіч перш за ўсё жадае любіць спорт, якім займаюцца, не прапускаць трэніроўкі, паважаць і слухаць трэнераў і старанна выконваць усе заданні.
– У Капылі школа біятлона добрая, пацвярджэнне гэтаму – выступленне Антона Смольскага, які пачынаў пад кіраўніцтвам трэнера Анатоль Сенюка, — гаворыць Аляксандр Валянцінавіч. - Усім хочацца пажадаць дасягненняў мэт у жыцці. Нават калі не станеце прафесійнымі спартсменамі, вы навучыцеся трываць, перамагаць, набудзеце байцоўскія якасці суперніцтва і выхаваеце сілу волі.
- Мне вельмі прыемна, што мой сын дасягнуў такіх поспехаў, - кажа маці спартсмена. - Я ганаруся ім. Мой сын - майстар міжнароднага класа па біятлоне і па спартыўнай стральбе. І нягледзячы на тыя цяжкасці, якія прыйшлося прайсці, ён дабіўся поспехаў дзякуючы сваім намаганням і працы.
Наталля ДАВЫДЗЕНКА
Фота з сямейнага архіва Аляксандра СЫМАНА
Крыніца «СП»
